تجربه یک ایرانی از اقامت و کار در آمریکا:

من در امریکا راننده اوبر( همین اسنپ ایران) هستم.

به خدا روزی شونزده تا هجده ساعت کار میکنم، ماهی پنج هزار دلار درامدم هست ولی اینجا مثل ایران نیست که ماشین بخری گرونتر بشه هر روز یا ماشین خراب بشه بری درست کنی!

اینجا تعمیر نمیکنن بلکه تعویض میکنن و هزینش بالاست!

هر مایل یا کیلیومتری که به ماشینت اضافه میشه از قیمت ماشینت کم میشه!

بابت اینترنت و خط تلفن هم ماهیانه دویست دلار باید هزینه کنیم.

بنزین هم الان دوبرابر شده و شده گالنی ۶ دلار!

اجاره مسکن هم ۴۰ درصد رفته روش و من ماهی دو هزار و پونصد دلار اجاره اپارتمان میدم!

ماهی پونصد دلار هم پول بیمه خودم و ماشینم میشه!

تازه اگه یک موقع جریمه هم بشم بدبختم چون اینجا جریمه ها بالاست!

حالا شانس اوردم ماشینم ارزونه و نقد خریدم، اکثرا اینجا ماشین قسطی میخرن و ماهیانه پونصد تا هزار دلار پول قسط ماشین میدن!

خلاصه آخر ماه با خرج خونه و خوراک چیزی برام نمیونه و تازه اگه شانس بیارم که جریمه نشم چون هر چقدر جریمه هم بشی قیمت بیمت هم تساعدی میاد بالا!

خلاصه دانشگاه هاروارد نشسته بود هزینه ماشین و استهلاکش و اینترنت و تلفن رو حساب کرده بود و معلوم شد که راننده اوبر ساعتی سه و نیم دلار درامد داره! که میشه یک چهارم کمترین دست مزد!

فقط خوبیش اینه که هر چقدر دوست داشته باشی کار میکنی!

اینکه دیدم بعضیها تو ایران به ده دوازده ساعت کار میگن مگه تراکتوریم، خندم میگیره!!!!

بعد میان ناله میکنن که چقدر بدبختیم!

من خودم تصمیم گرفتم برگردم ایران و همین زحمتی که اینجا میکشم رو کمترش رو در ایران بکشم ولی کنار خانوادم باشم!

تازه فهمیدم که مجبوری یعنی چی و تازه فهمیدم که کار یعنی چی …