زراعت سیر
آگاهی‌هایی از کتاب مفاتیح الارزاق
زراعت سیر در جاهای سردسیر و هوای سرد بسیار موفق است. بر روی زمین زبل می‌ریزند و البته باید توجه داشت که آب زیاد به آن ضرر می‌رساند. بعد از قلمه زدن یک بار آب دادن کفایت می‌کند تا سبز شود و بعد از سبز شدن ۲ تا ۳ بار آب دادن کافی است. اگر بوته سیر را با شیر و عسل آغشته کنند و بعد از دو شبانه روز غرس یا قلمه نمایند محصول آن شیرین می‌شود و اگر زمانی که ماه کامل است زراعت کنند بوی بد نمی‌دهد و زبل کهنه پوسیده برای آن بهتر است.
هنگام زراعت سیر در مملکت ایران به این شکل است اگر بخواهند حبه سیر را بکارند، نیمه برج اسد (یعنی نیمه مرداد ماه) است. و نهایتاً تا نیمه برج میزان (یعنی نیمه دوم مهرماه) بخواهند بذر سیر را بکارند زمان آن برج حوت (یعنی اسفندماه) است.

حبه سیر را به دو شکل زرع می‌نمایند:

۱️⃣اول آنکه زمینی را بیل می‌زنند و شیارهای زیاد ایجاد می‌کنند سپس در آن زبل می‌ریزند و کرت می‌بندند وسیر را می‌پاشند و دانه دانه در زیر خاک می‌گذارند.

۲️⃣ دوم آنکه بعد از کرت بستن وسط کرت به فاصله کم با بیل خطوطی ایجاد می‌کنند. و سیر را به فاصله چهارانگشت در آن خطوط می‌کارند و خاک بر روی آن می‌ریزند و بلافاصله آب می‌دهند و خاک نرم ساییده روی آن می‌ریزند که از صدمه آفتاب محفوظ بماند تا اینکه سبز گردد و بعد آن را شش روز یک مرتبه آب می‌دهند تا اواخر برج عقرب (آبان ماه) که نزولات و بارندگی آغاز می‌گردد.

و هرگاه بارندگی به قدر کفایت باشد دیگر آب نمی‌دهند. و هرگاه گیاه خارج (علف هرز) در آن مزرعه حاصل شد آن‌ها را خارج نمایند و زبل را هم مکرر به زمین برسانند.
زراعت بذر آن چنین است که زمین را چند شیار می‌کنند و کرت می‌بندند زبل‌های فراوان بر روی آن می‌ریزند و سپس بذر را بر روی آن‌ها می‌پاشند و با دست زیرخاک می‌کنند و آب می‌دهند تا سبز گردد.

مفاتیح الارزاق ۱، صص ۶۵-۶۵۱٫