ترجمه مقاله شماره ۳۴: دیازینون. بخش دوم: باقیمانده‌ها در گیاهان، خاک و آب.

بخش اول: مقدمه

دیازینون [O,O-دی اتیل O-(۲-ایزوپروپیل-۴-متیل پیریمیدین-۶-ایل) فسفرُتیوات] در سال ۱۹۵۴ به عنوان یک محصول محافظت از گیاهان معرفی شد. دیازینون در انواع مختلف گیاهان کشت شده و در خاک، آفات جونده، معدنی و مکنده غیر مقاوم (مانند ملخ‌ها، کرم‌ها، سوسک‌ها، مینوز برگ، شته‌های گال، لاروها، مگس‌های میوه، زنبورهای چوبخوار، شته‌ها، جاسیدها و حشرات) را کنترل می‌کند. در سال‌های گذشته، بسیاری از محصولات غذایی و خوراک دام برای بررسی باقیمانده‌های دیازینون و محصولات تبدیل آن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته‌اند. هدف حاضر، بررسی داده‌های موجود باقیمانده دیازینون در مواد گیاهی، خاک و آب است. هر بخش مربوط به گروهی از محصولات کشاورزی، ارزیابی جنبه‌های کمی باقیمانده‌ها را شامل می‌شود، از جمله بحث مختصری در مورد الگوی توزیع و متابولیسم. دیازینون ابتدا با هیدرولیز استر تیوفسفر و سپس هیدروکسیلاسیون زنجیره جانبی پیریمیدین ۲-ایزوپروپیل-۴-متیل-۶-هیدروکسی حاصل تجزیه می‌شود. این هیدروکسیلاسیون زنجیره جانبی ممکن است قبل از شکستن پیوند استر نیز رخ دهد، همانطور که با وجود مقادیر کمی از "هیدروکسی-دیازینون" نشان داده شده است. سطوح کم دیازوکسون نشان می‌دهد که اکسیداسیون بسیار محدود است یا اینکه اکسون به سرعت تشکیل می‌شود. ساختارها و نام‌های شیمیایی دیازینون و محصولات تجزیه آن که در این بررسی ذکر شده‌اند، در جدول I نشان داده شده‌اند.

بخش دوم: دیازینون در محصولات کشاورزی خام

حدود ۷۰ محصول کشاورزی از نظر باقیمانده‌ها ارزیابی شده‌اند. نتایج در جداول II تا VII خلاصه شده است. این داده‌ها از آزمایش‌های میدانی انجام شده در اقلیم‌های مختلف مطابق با شیوه‌های کشاورزی خوب، شامل مجموعه‌ای از نرخ‌های کاربرد مختلف دیازینون، بدست آمده‌اند. بیشتر داده‌های باقیمانده توسط بخش آنالیز شرکت شیمیایی کشاورزی گیگی، بخشی از شرکت شیمیایی سابق گیگی، آردسلی، نیویورک، ایالات متحده آمریکا، و توسط آزمایشگاه باقیمانده شرکت سابق جی.آر. گیگی اس.ای، بازل، سوئیس، که اکنون سیبا-گیگی لیمیتد است، بدست آمده است. دوره‌های نیمه عمر دیازینون در گیاهان مختلف ذکر شده در این بررسی از منحنی‌های تجزیه (به داده‌های جداول II تا VI مراجعه کنید) و "مونوگراف دیازینون" سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد/سازمان جهانی بهداشت (۱۹۷۱) تخمین زده شده است. روش‌های تحلیلی مختلف مورد استفاده برای تعیین باقیمانده‌ها در جداول نشان داده شده‌اند. برای جزئیات روش‌ها، خواننده به بررسی قبلی ابرله (۱۹۷۴) در این جلد ارجاع داده می‌شود.

pdfمقاله ۳۴