🔹برخی دوستان با مشاهده مطالبی از جنس تصویر ضمیمه شده به  همین پست که سهم GDP بخشهای سه گانه صنعت، تجارت و کشاورزی را نشان میدهد این تحلیل را ارائه میدهند که هر چه به سمت کشورهای توسعه یافته میرویم نقش کشاورزی در اقتصاد کشور کم رنگتر می شود.

🔹نکته اصلی اینجاست که در این تحلیلها تنها سهم agriculture بررسی می شود و نه سهم agribusiness (کسب و کار کشاورزی)

🔹همانطور که مستحضرید با توسعه کشورها بخش کشاورزی از شیوه های مدیریت سنتی به مدلهای صنعتی تغییر پارادایم می دهند. 

🔹از پیامدهای این تغییرات کاهش نیروی کار و ارزش افزوده مستقیم از کشاورزی سر مزرعه و توسعه خدمات و صنایع پسین و پیشین کشاورزی است (مثل صنعت ساختمان خودمان).

🔹برای مثال خود کشاورز عملیاتهای کشاورزی را انجام نمی دهد بلکه شرکتهای خدماتی هستند که طی قراردادی این کار را برای کشاورز انجام می دهند؛ یا برای تولید نهاده های کشاورزی و فرآورده های کشاورزی صنایعی درگیر می شوند.

🔹بنابراین زمانی تحلیل دقیقتر از اقتصاد کشورها ارائه می شود که کل زنجیره رشته موضوعات تولیدی از صفر تا صد با هم دیده شود.

🔹همانطور که مستحضرید کشور توسعه یافته ای را نمی یابید که کشاورزی خود را برون سپاری کند. مثلا امریکا شاید صنعت تولید قطعات گوشی و لب تاپ را به هند و چین بسپارد ولی در کشاورزی این چنین نیست. سایر کشورهای قدرتمند و حتی کشورهای اروپایی که در مسائل سیاسی با کشوری دیگر تنشی ندارند باز به تولید داخلی کشاورزی اهتمام دارند.

🔹 درونزایی بخش کشاورزی و غذا از جهات تامین امنیت ملی، توسعه اقتصاد روستایی، اشتغالزایی متوازن، حفظ هویت روستایی و حفظ و احیای منابع طبیعی امری ضروری برای کشورهاست.

منبع: واحد مطالعات امنیت غذایی جنبش مصاف