🔹قریب به ۱۰ ماه از کش‌وقوس مجلس و شورای نگهبان در خصوص توافق پاریس می‌گذرد، اما هنوز هم اثری از ارائه برنامه مشارکت ملی برای بررسی و اظهارنظر دیده نمی‌شود درحالی‌که طبق قانون دولت موظف است که این سند را برای بررسی و تصویب به مجلس و شورای نگهبان ارائه کند.

🔹حرکت در مسیر کاهش اثرات گازهای گلخانه‌ای امری مثبت است، اما بلاشک ایران هم باید در صورت اثبات علمی اثرات گلخانه‌ای _که هنوز اثبات صد در صد نشده_ برای حفظ کره زمین گام بردارد، اما این حرکت نباید همراه تعهدات خارج از توان کشور و تهدیدکننده باشد. قبول تعهد برای کاهش چهار درصدی تولید گازهای گلخانه‌ای و در صورت کمک خارجی و رفع تحریم‌ها کاهش ۱۲درصدی تولید آن به معنی از چرخه خارج کردن بخش عظیم صنعت کشور است چراکه در مسیر رشد اقتصادی و توسعه صنعتی، مهم‌ترین منبع انرژی ایران برای این فرآیند سوخت‌های فسیلی است که این مسئله می‌تواند موجب افزایش نرخ بیکاری تا نزدیک به دو برابر شود آن‌هم در شرایطی که بیکاری در وضعیت کنونی، مهم‌ترین معضل و مشکل کشور است.

🔹از طرف دیگر کمک ذکرشده در توافق از سوی کشورهای توسعه‌یافته به کشورهای درحال‌توسعه_ به‌شرط عمل دقیق به تعهدات_ خود چالشی دیگر، برای ایران است. به‌نحوی‌که ایران در شرایطی که به علت تحریم‌های پولی و بانکی از دریافت کامل و بی‌دردسر پول فروش نفت خود پس از گذشت ماه‌ها از برجام ناتوان و محروم است تضمین و نحوه این پرداخت جای نگرانی و سؤال دارد.

🔹مسئله دیگر در توافق پاریس منبع جایگزین برای استفاده به‌جای سوخت‌های فسیلی است به این صورت که پس از کاهش استفاده از سوخت فسیلی و متعاقب آن از کارافتادن بخش عظیمی از صنعت‌های وابسته به سوخت‌های فسیلی، ایران کشوری نیازمند تکنولوژی‌های جدید، تخصص‌های متناسب با آن و زیرساخت‌های لازم برای این منظور خواهد بود که در حال حاضر فراهم نیست و ایجاد آن‌ها زمان و هزینه بالایی لازم دارد. درواقع گام نهادن در این مسیر می‌تواند سرعت رشد و توسعه ایران را بسیار کُند کُنَد و این در شرایطی است که در جهان  انرژی از یک‌سو و طمع دست‌اندازی به منابع دیگر کشورها از سوی دیگر، مجدداً جهان را به سمت تبدیل به دوقطبی‌های استعمارگر و مستعمره پیش می‌برد و این عقب افتادن می‌تواند حتی شرایط انحطاط استقلال و تمامیت ارزی کشور را فراهم کند.

📚 منبع :  واحد مطالعات امنیت غذایی مصاف