روزنامه سازندگی روز پنجشنبه در یادداشتی به قلم صادق زیباکلام نوشت: برخی این روزها این سؤال را مطرح می‌کنند که آیا ما دچار عارضه بی‌دولتی شده‌ایم؟ مهم‌ترین شاهد این مدعا بلاتکلیفی بخش‌های مختلف در کشور است؛ از وضعیت مبارزه با کرونا گرفته تا بازگشایی مدارس و دانشگاه‌ها؛ از سیاست خارجی گرفته تا اقتصاد، به نظر می‌رسد که همه در نوعی وضعیت معلق‌گونه قرار گرفته‌اند و منتظر یک فرمان واحد هستند، فرمانی که البته به آنها نمی‌رسد. همین وضعیت است که قوه مجریه را متناظر به بی‌قدرتی می‌کند و چنین نشان می‌دهد که گویی فرمان دولت یا در دستش نیست یا آن را رها کرده است. مردم نیز در مواجهه با این وضعیت این سؤال به‌ظاهر عامیانه اما مهم را می‌پرسند که «دولت کجاست؟»
در بخشی از این مطلب آمده است: «این وضعیت از سال دوم دولت آقای روحانی شروع شد. دلیل ظاهری آن تحریم‌های آمریکا بود. کارشکنی‌های ترامپ و خروجش از برجام تیر شلیک به دولت بود. اما آنچه امروز می‌بینیم فقط به دلیل تحریم‌ها نیست. افرادی در دولت بودند و هستند که می‌توانستند بهتر عمل کنند.»
سازندگی افزوده است: «آن برنامه روحانی که در سال ۹۲ یا ۹۶ دیدیم و اعلام شد، با آنچه امروز می‌بینیم به کل تغییر کرده است. ما روحانی را با فرمول و چشم‌انداز ۹۲ یا ۹۶ می‌دیدیم اما اکنون برنامه او آن چیزی نیست که بود!»
بدشانسی یا بی‌تدبیری؟
از سوی دیگر اما روزنامه دولتی ایران در گزارش روز پنجشنبه خود نوشت: کمتر از یک سال دیگر دولت روحانی بایستی پرونده هشت سال فعالیت خود را ببندد و کلید دولت را به منتخب ریاست جمهوری دوره سیزدهم بدهد. دولت یازدهم و دوازدهم سخت‌ترین روزهای خود را در حوزه اقتصادی سپری کرد و به قول خیلی از کارشناسان، دولت روحانی بدشانس‌ترین دولت بوده است چرا که در این مدت اتفاق‌هایی در کشور رخ داد که هیچ زمان قابل پیش‌بینی نبود. از سیل و زلزله گرفته تا تحریم‌های بسیار ظالمانه و شیوع بیماری چون کرونا.
ارگان دولت افزود: در این میان دولت عزم خود را جزم کرده است که برای یک سال آینده طبق یک نقشه راه حرکت کند و به مواردی چون مدیریت هزینه، مولد‌سازی دارایی‌ها، فروش سهام و اموال مازاد، ثبات در بازارهای مالی، کنترل نقدینگی، حمایت از تولید، افزایش نرخ اشتغال و تکیه بر درآمدهای مالیاتی بیش از گذشته بپردازد. بخش خصوصی هم بر این امر تاکید دارد که دولت می‌تواند از چالش‌های به وجود آمده عبور کند و روزهای پیش رو را از دست ندهد. فعالان اتاق بازرگانی در گفت‌و‌گو با روزنامه ایران اصرار بر این دارند که دولت تمام همّ و غم خود را برای تولید و صادرات بگذارد تا از فشارهای تحریم و تورم کاسته شود.
گفتنی است، چنگ زدن حامیان دولت و مدعیان اصلاحات به بهانه‌های واهی نظیر بدشانسی، تحریم، سیل، دولت قبل از روحانی و… مسئله‌ای است که از تقلای آنان برای فراری دادن دولت از پاسخگویی و مسئولیت‌پذیری نشأت می‌گیرد.
این در حالی است که دولت با اعتماد به دشمن و رفتار برجام زده خود، فرصت‌های بسیاری برای شکوفایی اقتصادی را سوزانده است. دولت از ابتدا می‌توانست عرصه مسکن را فعال و ۲۵۰ شاخه شغلی و صنعتی را رونق دهد، می‌توانست نقدینگی را به بخش‌های مولد اقتصادی هدایت کند و تولید را جهش دهد، می‌توانست سهمیه‌بندی بنزین را حذف نکند، می‌توانست حقوق‌های نجومی پرداخت نکند، می‌توانست به ذخایر طلا و دلار چوب حراج نزند، می‌توانست به نظرات کارشناسان توجه کند، می‌توانست به تعامل و تجارت با همسایگان بها دهد و اقتصاد کشور و فرصت‌های شکوفایی را معطل وعده‌های پوچ غرب نکند. عدم اهتمام دولت به موارد فوق، گواهی می‌دهد که وضع موجود نه پیامد بدشانسی دولت که ناشی از بی‌تدبیری است.
نعل وارونه بانیان وضع موجود برای فرار از پاسخگویی
هدایت‌ا… آقایی از دستگیرشدگان فتنه ۸۸ در مصاحبه با روزنامه آرمان گفت:«با وضعی که به‌وجودآمده دیگر به‌راحتی نمی‌توان اعتماد مردم را برگردانند. مردم بازیچه نیستند تا به هر شکلی بتوان آنها را بازی داد. در سال ۹۲ وقتی اصلاح‌طلبان از آقای روحانی حمایت کردند امید بر این بود که این رئیس‌جمهور اختیاراتی داشته و بتواند درباره تصمیم‌گیری‌های کلان موثر باشد و از این منظر به رای مردم احترام گذاشته شود اما به نظر می‌رسد جریان‌هایی در داخل کشور هستند که نمی‌خواهند رای مردم به کرسی بنشیند و درصددند با روش‌های اقتدارگرایانه رفتار کنند. از طرفی درخصوص اختیارات رئیس‌جمهور به نظر می‌رسد شاید اصلاح‌طلبان در سال ۹۲ درباره این محک زدن دچار خطا و اشتباه شدند و باید در همان زمان این مسائل را مطرح می‌کردند و اعلام می‌شد که رئیس‌جمهوری با این میزان اختیارات می‌خواهند و نظام می‌پذیرفت یا قبول نمی‌کرد. به‌هرحال اصلاح‌طلبان از وقوع بی‌اعتمادی جلوگیری نکردند و وضع امروز پیش آمد که اگر آگاهانه رخ داده بسیار ناپسند است و اگر غیرآگاهانه روی داده است یا مردم اصلاح‌طلبان را می‌بخشند یا نمی‌بخشند اما این اعتمادی که از دست رفت به‌راحتی برنمی‌گردد و در انتخابات آینده شاهد آثار آن خواهیم بود».
آقایی در ادامه گفت:«ما در این دوره چه می‌توانیم بگوییم؟! حتی اگر رئیس دولت اصلاحات نیز به میدان بیاید شاید در بسیاری زمینه‌ها از جمله چینش دولت، انتخاب افراد و برخی تصمیم‌گیری‌ها تغییری حاصل نشود. ولی این مسائل درصد کمی از نقش دولت را دربرمی‌گیرد. چه رئیس دولت اصلاحات و چه نخست‌وزیر دولت دفاع مقدس و چه هر شخصیت دیگری که در مقام ریاست‌جمهوری باشد اگر رئیس‌جمهور به حاشیه برود و تصمیمات کلان در سایر نهادها و ارکان قدرت رقم بخورد و نهادهای موازی در تصمیم‌گیری دخالت کنند کاری از پیش نمی‌رود. ما می‌بینیم که روسای‌جمهور رفته‌رفته به چرخ پنجم نظام تبدیل می‌شوند و تصمیم‌گیری‌ها در نهادهایی جز دولت است».
برخلاف ادعای این فعال فتنه ۸۸، اتفاقا رئیس‌جمهور و قوه مجریه اختیارات و امکانات بسیار گسترده‌ای دارد. برای همین است که هر بار در آستانه انتخابات ریاست جمهوری، طیف مدعی اصلاحات خود را به آب و آتش می‌زند.تجربه ثابت کرده است که طیف مدعی اصلاحات، نه جنبه شکست در انتخابات را دارد و نه ظرفیت پیروزی در انتخابات. اگر در انتخابات شکست بخورد، با دروغ تقلب، کشور را ماهها دچار آشوب و التهاب می‌کند و اگر در انتخابات پیروز شود، با دروغ کمبود اختیارات، به مطالبات مردم دهن‌کجی کرده و از انجام وظایف خود شانه خالی می‌کند.
اصلاح‌طلبان باید از مردم عذرخواهی کنند
روزنامه شرق در شماره پیشین خود گفت‌وگویی را با «حسین مرعشی» سخنگوی حزب کارگزاران سازندگی (از جمله احزاب اصلاح‌طلب) منتشر کرده و در اشاره‌ای که در ابتدای آن آمده شرق تاکید کرده: «معلوم نیست اصلاح‌طلبان سرمایه اجتماعی سابق را دارند یا خیر؟ از طرفی هنوز سیاست روشنی درباره چگونگی حضور در انتخابات یعنی متکی بر هویت اصلاح‌طلبی یا استمرار سیاست ائتلافی وجود ندارد.»
سپس سخنگوی کارگزاران تصریح کرده: «واقعا ما یعنی همه نیروهای سیاسی از اصلاح‌طلب گرفته تا اصولگرا[!!] باید از مردم عذرخواهی کنیم، ما به مردم بدهکاریم و تنگ‌نظری‌های حزبی و جناحی[!!]، تشخیص بدِ اولویت‌ها[!!]، مسامحه‌کاری‌ها و توصیه به حمایت از افرادی که قادر به حل مشکلات مردم نبودند[!!]، همه و همه ما را به مردم بدهکار کرده است. واقعیت این است که همه ما باعث تشدید مشکلات کشور شدیم. ما همه مقصریم و نباید طلبکار باشیم. کارگزاران هم در این تقصیر سهم دارد…»
اینکه مرعشی نام اصولگرایان را نیز در کنار اصلاح‌طلبان آورده برای خالی نبودن عریضه از نامی به جز اصلاح‌طلبی است، وگرنه آیا شاهد تنگ‌نظری‌های حزبی و جناحی در انتخاب شهردارتهران توسط اصلاح‌طلبان نبودیم؟! آنها از ابتدا محسن‌هاشمی را که هم تجربه کار در حوزه شهری و مترو را داشت و دانش این کار را فقط به این خاطر که اگر او شهردار شود آنگاه نفر ۳۱در انتخابات شورای شهر تهران باید به این شورا راه می‌یافت که یک اصولگرا به نام چمران بود؛ آیا این تنگ نظری حزبی و سیاسی نیست؟!
تشخیص بد اولویت‌ها را خود مرعشی پاسخ داده و به همقطاران خود در اصلاح‌طلبان یادآور شده که اولویت امروز جامعه معیشت است نه توسعه سیاسی و امثالهم وگرنه اصولگرایان که سالهاست بر اینکه معیشت اولویت جامعه است فریاد کشیده‌اند.
در‌باره «مسامحه‌کاری‌ها و توصیه به حمایت از افرادی که قادر به حل مشکلات مردم نبودند» که دیگر نیازی به توضیح نیست و همه می‌دانند اصلاح‌طلبان اصلی‌ترین عامل وضعیت امروز هستند با حمایت صددرصدی از دولت تدبیر و امید.
مرعشی در ادامه در مورد اینکه اصلاح‌طلبان اولویت شناسی ندارند گفته: «من به عنوان سخنگوی حزب کارگزاران سازندگی فریاد می‌زنم که توسعه اقتصادی اولویت ایران است و تا این موضوع حل نشده، توسعه سیاسیِ مورد درخواست بخش روشنفکری جریان اصلاحات هیچ جایگاهی ندارد.»