🔳 دولت سازندگی به‌سوی سرمایه‌داری غلتید و «اکبر هاشمی رفسنجانی» بانی تحولاتی شد که آثار زیان‌بار آن، سال‌ها بعد گریبان خودش را نیز گرفت.

🔳 او البته در ظاهر سعی می‌کرد بیشتر روی مسائل اقتصادی متمرکز باشد و شخصیت سیاسی‌اش را هر چه بیشتر از حاشیه‌های اقدامات لیبرالی دولتش در حوزهٔ فرهنگ و سیاست دور نگه دارد.

🔳 با این حال حتماً به پیامدهای فرهنگی و سیاسی استراتژی توسعه اقتصادی کابینه‌اش اشراف داشت؛

🔳 همان استراتژی‌ای که متحدان پنهان روزهای ریاست‌جمهوری و منتقدان آشکارش در عصر اصلاحات آن را نشان‌دهندهٔ «سیمای مترقّی بورژوازی» خواندند.

🔳 «مانیفست دولت» و «سیمای سیاست» هاشمی رفسنجانی عنوان مشهور مانور تجمل بود. چنان‌که اصلاح‌طلبان بعدها نوشتند: «هاشمی رفسنجانی به جنگ گفتمان رسمی انقلاب رفت؟!».

🔳 خطبه‌های نمازجمعه او خبر از ظهور سیاست‌هایی جدید می‌داد که با آموزه‌های امام و رهبری تعارض داشت.

🔳 رئیس دولت کارگزاران چاره‌ای نداشت تا برای مشروعیت‌بخشی به برنامهٔ «توسعه اقتصادی» خود به قرائتی تازه از زندگی پیامبر اعظم (ص) اتکاء کند. به‌تدریج، سکولاریسم و «دین» نه در نظر، بلکه در عمل با هم در می‌آمیخت!

🔳 در لحظه‌ای از همان خطبه‌ها، وقتی هاشمی رفسنجانی به نکوهش شدید «زندگی فقیرانه» و «حزب‌اللهی‌های یقه‌چرکین» دست زد، با استناداتی روایی گفت:

🔳 «رسول اکرم برای هر زن [از زنان خود] یک اتاق تهیه کرده بودند، در حالی‌که دیگران فاقد آن [امکانات] بودند.»

🔳 این قرائت‌ بعدها به جایی رسید که تابستان سال ١٣٨٧ سردبیر ارگان مطبوعاتی حزب کارگزاران به‌صراحت ادعا کرد:

🔳 اگر حضرت خدیجه (س) به‌عنوان یک سرمایه‌دار در کنار حضرت محمد (ص) نبود، «پیامبر به انجام رسالت خویش موفق نمی‌شد»!!

✍ پیام فضلی‌نژاد