حدود یکصد سال قبل وهابیون افراطی با افکار خرافی، قبرستان بقیع را با شقاوت و بی‌رحمی تخریب کردند و با این اقدام خود داغی بزرگ بر دل شیعیان نشاندند.

در خود بنایی و مناره‌ای و گنبدی جای نداده و بوی غربتش حلقوم‌های پر از درد را می‌فشارد، غربت واژه غریبی است برای توصیف این همه تنهایی، این همه مظلومیت و هتک حرمت واژه عجیبی است در برابر آن همه ظلم، ناسپاسی و جهالت.

حدود ۱۰۰ سال است که در هشتمین روز ماه شوال داغی سنگین بر سینه شیعیان سنگینی می‌کند؛ وهابیون افراطی و متعصب در چنین روزی در سال ۱۳۴۴ هجری قمری حرم چهار امام شیعیان در بقیع را ویران کرده و لکه ننگی از خود در تاریخ ثبت کردند.

در این روز که به «یوم الهدم» یعنی روز ویرانی مشهور است قبرستان بقیع با فتوای ۱۵ نفر از مفتیان مدینه مبنی بر ممنوعیت ساختن بنا بر روی قبور پس از تخریب در سال ۱۲۲۰ قمری بار دیگر به زمینی مسطح تبدیل شد و اکنون پس از سال‌ها قبور ائمه (ع) فقط با علائمی خاص مشخص است ولی اثری از گنبد و بارگاه نیست.

بقیع اولین مزاری است که به دستور رسول اکرم (ص) توسط مسلمانان صدر اسلام ایجاد شد. «ابن اثیر» می‌گوید: بقیع در لغت به محل وسیعی که دارای درخت یا ریشه درخت باشد، گفته می‌شود و چون مکان بقیع پیش از آن دارای درخت غرقد و ریشه‌های آن بود، پس از قطع این اشجار نیز با همان اسم معروف شد.

در قبرستان بقیع که در واقع همچون بهشتی در زمین است، علاوه بر چهار امام شیعیان، امام حسن مجتبی (ع)، امام زین العابدین (ع)، امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) تعدادی از دختران رسول الله (زینب، ام کلثوم و رقیه) و همچنین عمه‌های رسول الله (صَفِیه و عاتِکه) و قبر حضرت امُّ البنین (س) و قبر حضرت اسماعیل بن جعفر الصادق، و قبر حضرت ابراهیم فرزند رسول الله (ص)، و قبور تمامی اصحاب و تابعین و ارحام و ازواج رسول الله (ص) و تعداد زیادی از بزرگان و صحابه اسلام نیز وجود دارد.