جمعی از فعالان سیاسی و رسانه‌ای جریان انقلاب در نامه‌ای به سران جریان اصلاحات و اعتدال از سکوت آنها مقابل مواضع میرحسین موسوی انتقاد کردند و این سکوت را نشانه ناجوانمردی و بی‌معرفتی سیاسی دانستند.

در این نامه که خطاب به آقایان خاتمی، سیدحسن خمینی، ناطق نوری و روحانی نوشته شده، از آنها خواسته شده که با اعلام موضع‌، نسبت خود را با حاکمیت و موسوی مشخص کنند.
در این نامه خطاب به «محمد خاتمی، سیدحسن خمینی، علی‌اکبر ناطق نوری و حسن روحانی» آمده است: سکوت سنگین و تاسف‌آور شما در مقابل توهین آشکار آقای میرحسین موسوی به جبهه مقاومت و یکی از سرداران عزیز مدافع حرم و برخی توهمات اگر از سر همدلی با بیان‌کننده این سخن باشد؛ وای به حال مدعیان خط امام که این‌گونه به وادی پشیمانی افتاده‌اند و مصداق استحاله گشته‌اند. و اگر از سر محافظه‌کاری و ترس از بیان مواضع باشد جز ذبح حقیقت و مروت پای منافع سیاسی معنای دیگری ندارد. چگونه است که رفقای نااهل شما نیزه‌ای به سوی مدافعان حرم پرتاب می‌کنند و شما بر آن چشم می‌بندید و بهتان به نظام می‌چسبانند و باز هم شما دم برنمی‌آورید؟
فعالان سیاسی ـ رسانه‌ای جریان انقلاب در نامه خود آوردند: «کمترین انتظار از شما مدعیان خط امام و به اصطلاح اعتدال این است که فارغ از مواضع جناحی‌، مرزبندی خود را با فردی که با توهین و تخطئه جبهه مقاومت و سرداران مدافع حرم و مبارزه با تروریسم‌، با آرمان‌های انقلاب و امام و رهبری مقابله می‌کند، مشخص ‌نمایید که در غیر این صورت هم ادعای خط امام و انقلاب و مبارزه با رادیکالیسم شما زیر سؤال خواهد رفت و هم در پیشگاه وجدان و روح تاریخ همواره به‌واسطه این سکوت دردناک محکوم خواهید بود.
به گزارش فارس، در ادامه این نامه آمده است: «حضور و فعالیت سیاسی در جمهوری اسلامی بدون اعلام موضع و نظر در چنین مواقع خطیری جز زیستن همزمان در دو لباس اپوزیسیون و پوزیسیون معنای دیگری ندارد که خود مصداق واضحی از ناجوانمردی و بی‌معرفتی سیاسی است.»
فعالان جریان انقلاب تاکید کردند: «موسوی با انتخاب مسیر خود علاوه‌بر اینکه عملا و علنا در مقام اپوزیسیون نظام اسلامی قرار گرفته با ادبیاتی تاسف‌آور به مدافعان حرم توهین کرده است. اکنون نوبت شما حضرات است که بر خلاف دفعات قبل با اعلام موضع، جایگاه خود را نسبت به این فرد و حاکمیت مشخص ‌نمایید. چرا که این نه اولین کنش موسوی در مقام اپوزیسیون نظام است نه آخرین. بنابراین سکوت نه تنها راه‌حل مطلوب جریان‌های سیاسی نیست که نوعی همراهی با وی قلمداد می‌شود.»