روزنامه حزب کارگزاران، به خیال تخطئه دولت جدید، عملکرد فرصت‌سوزانه دولت قبل در حوزه قراردادهای نفت و گاز را محکوم کرد.

وزارت نفت در پاسخ گزارش روزنامه سازندگی با عنوان «بهای تعلل ایران» که مدعی تواتر در دیپلماسی و تعلل در انعقاد قراردادهای گاز بین‌المللی شده بود، یادآوری کرده است: روزنامه سازندگی از قراردادهای اخیر که میان شرکت «قطر انرژی» و شرکت «سینوپک» چین منعقد شده به شکل طعنه‌آمیزی گلایه به عمل آمده بود. جای خوشحالی است که روزنامه سازندگی از تعلل و اعمال و فرصت‌سوزی سخن گفته‌اند و حداقل بعد از مدت‌ها سکوت، بایکوت و سرپوش گذاشتن بر اهمال‌ها، تعلل‌ها، ناکارآمدی‌ها و نگاه تحقیرآمیز به فرصت‌های در دسترسی ایران خارج از هژمونی غرب، نگران همکاری چینی‌ها با کشورهای منطقه شده است.
مدیران دولت سیزدهم در حوزه انرژی در یک سال گذشته همین تیتر را هزاران بار با خود واگویه کرده‌اند که واقعا چرا تعلل؟ و بهای این تعلل برای ایران عزیزمان چیست؟
در فاصله سال‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ مصادف با ۹۲-۹۱ بود که اوج فشار تحریم‌های یکجانبه جهان غرب به شکل ظالمانه بر ملت ایران تحمیل می‌شد، فشار فزاینده‌ای «صنعت نفت ایران» به‌عنوان قلب تپنده اقتصادی کشور را هدف گرفته بود. در آن برهه جوانان نخبه ایرانی آستین همت بالا زدند و با تلاش مضاعف توانستند جلوی تعبیر رویای بدخواهان کشور را بگیرند، فروش نفت ایران را برقرار نگه دارند و پیشرفت پارس جنوبی را با تکیه بر بومی‌سازی و همکاری با شرکای روزهای سخت که در آن زمان شرکت‌های چینی بودند به پیش ببرند. اما با تغییر دولت ناگهان آنچه نویسنده روزنامه سازندگی از آن احساس دلهره دارد، به شکل سونامی از داخل کشور وزیدن گرفت و در چشم به‌هم‌زدنی نیروهای متخصص و فعال در بومی‌سازی و ساختن ایران قوی به دست ایرانیان منزوی شدند و عذر شرکا و متحدان روزهای سخت خواسته شد تا زمینه لازم برای ورود کمپانی‌های غربی فراهم شود. چون گمان دولت وقت این بود که اروپایی‌ها با حضور فعال ایرانیان یا شرکت‌های چینی وارد صنعت نفت نخواهند شد و باید اصطلاحا میدان برای آنها خالی نگه داشته شود. بعد از امضای برجام که فتح‌الفتوح خوانده می‌شد و بدون توجه به جزئیات مهمی که مانع انتفاع اقتصادی طولانی‌مدت ایران از این توافق می‌شد، به‌طور مکرر اعلام می‌شد که اروپایی‌ها در راه هستند و امروز و فردا برای سرمایه‌گذاری به ایران سرازیر خواهند شد. این وعده عموما نسیه از زبان و بیان نمی‌افتاد. اما در واقعیت رئیس‌جمهور چین آقای شی‌جین‌پینگ در رأس بزرگ‌ترین هیئت تجاری که تاریخ کشور به خود دیده‌، برای تبریک انعقاد برجام در سفری سه روزه به تهران آمد و تا بگوید متحد دیروز عصر تحریم امروز هم آماده است تا با تعلیق تحریم‌ها در بخش‌های مختلف کلیدی برای دو کشور از جمله انرژی و راه سرمایه‌گذاری کند. این پیشنهاد جذاب که با ایجاد توازن مثبت حتی می‌توانست تضمینی برای سرمایه‌گذاری طرف غربی در ایران و بقای بیشتر برجام هم باشد با واکنش بسیار سرد دولت مورد علاقه روزنامه سازندگی مواجه شد.
این فرصت طلایی نه با تعلل که تعمدا به هیچ انگاشته شد. طرف‌های اروپایی هم بعد از مذاکرات بی‌فایده طولانی‌مدت عملا سرمایه‌گذاری قابل اعتنایی در کشور انجام ندادند تا زمانی که ترامپ رویای کاغذی برجام را تکه‌تکه کرد. در این شرایط که روابط ایران و چین در سردترین دوره خود از گذشته‌های دور به سر می‌برد، مقامات عالی نظام و دیگر نهادهای مسئول تلاش کردند، روابط به سردی گراییده را احیا کنند تا ظرفیت‌های موجود با پروژه‌های راهبردی پیوند خورده و فعال شود.
سیاست اصولی کشور که از سوی دولت پیگیری می‌شود، تکیه بر توانمندی‌های داخلی و ساختن ایران قوی است و در عین حال دست دوستی ایران برای ملت‌ها و دولت‌هایی که با احترام به منافع دوجانبه قصد همکاری با ایران را دارند، گشاده و مهیاست.
دولت جدید ظرفیت‌های بزرگ داخلی را به عنوان تکیه‌گاه اصلی پیشرفت کشور محاسبه می‌کند. بر همین اساس دیدیم که بانک‌ها به صحنه آمدند و سرمایه راکد و نقدینگی کلان خود را برای پیش راندن موتور شرکت‌های نفت و گاز به میدان آوردند.
در عین حال مخابره خبر فعال شدن پروژه‌های نفت و گاز ایران در کنار تحولات جهانی، سرمایه‌گذاران روس و چینی را نیز به مشارکت در این پروژه‌ها ترغیب کرد و توافق‌هایی با رویکرد حفظ منافع ملی و انتفاع دوجانبه نیز منعقد شد. تفاهم‌نامه جامعه همکاری‌های ایران و روسیه که پس از عملیاتی‌شدن بیش از ۴۰ میلیارد دلار ارزش اقتصادی دارد. پروژه ایران ال‌ان‌جی بعد از سال‌ها تعویق و تعلیق در مدار توجه و راه‌اندازی قرار گرفته است. توافقات و تفاهم‌نامه‌های متعدد دیگری از کشورهای همسایه و قاره‌های مختلف دیگر نیز در حال انجام است که البته بخشی از آنها برای در امان ماندن از شر تحریم‌ها و بدخواهان خارجی ملت ایران کمتر رسانه‌ای شده‌اند.