۱️⃣ دولت_سازندگی به‌سوی سرمایه‌داری غلتید و «اکبر هاشمی رفسنجانی» بانی تحولاتی شد که آثار زیان‌بار آن، سال‌ها بعد گریبان خودش را نیز گرفت. او البته در ظاهر سعی می‌کرد بیشتر روی مسائل اقتصادی متمرکز باشد و شخصیت سیاسی‌اش را هر چه بیشتر از حاشیه‌های اقدامات_لیبرالی دولتش در حوزهٔ فرهنگ و سیاست دور نگه دارد.

۲️⃣ با این حال حتماً به پیامدهای فرهنگی و سیاسی استراتژی توسعه_اقتصادی کابینه‌اش اشراف داشت؛ همان استراتژی‌ای که متحدان پنهان روزهای ریاست‌جمهوری و منتقدان آشکارش در عصر اصلاحات آن را نشان‌دهندهٔ «سیمای مترقّی بورژوازی» خواندند.

۳️⃣ «مانیفست دولت» و «سیمای سیاست» هاشمی رفسنجانی عنوان مشهور مانور_تجمل بود. چنان‌که اصلاح‌طلبان بعدها نوشتند: «هاشمی رفسنجانی به جنگ گفتمان رسمی انقلاب رفت؟!». خطبه‌های نمازجمعه او خبر از ظهور سیاست‌هایی جدید می‌داد که با آموزه‌های امام و رهبری تعارض داشت.

۴️⃣ رئیس دولت_کارگزاران چاره‌ای نداشت تا برای مشروعیت‌بخشی به برنامهٔ «توسعه اقتصادی» خود به قرائتی تازه از زندگی پیامبر اعظم (ص) اتکاء کند. به‌تدریج، سکولاریسم و «دین» نهم در نظر، بلکه در عمل با هم در می‌آمیخت!

۵️⃣ در لحظه‌ای از همان خطبه‌ها، وقتی هاشمی_رفسنجانی به نکوهش شدید «زندگی فقیرانه» و «حزب‌اللهی‌های یقه‌چرکین» دست زد، با استناداتی روایی گفت:
«رسول اکرم برای هر زن [از زنان خود] یک اتاق تهیه کرده بودند، در حالی‌که دیگران فاقد آن [امکانات] بودند.»