زراعت زردچوبه
آگاهی‌هایی از کتاب مفاتیح الارزاق
قانون زراعت آن مانند زنجبیل است. در زمین پاک و طیب که از خاشاک و خارپاک باشد یک سال باید زیرخاک بماند و بعد با داس از زیر گل بیرون می‌آورند و هر وقت که بخواهند دوباره آن را قلمه بزنند. معمولاً از نوع کمیاب و ممتاز آن را انتخاب می‌کنند و معمولاً نوع کمیاب آن درشت و پاکیزه و زرد پررنگ است. در کتاب «ملح الملاحه» به تفضیل آمده است که زمین متوسط که نه کوه باشد و نه چندان گرم به دست آورده و چند شیار می‌زنند و با بیل زیر و رو می‌کنند که خاک نرم شود. زبل و خاکستر حمام را در آن زمین می‌ریزنند از زردچوبه سبز یک ترکه تازه و جوان که از زمین بیرون آمده و خشک نشده است را انتخاب می‌کنند. در زمین کرزه‌هایی را می‌بندند تا آب از آن کرت‌ها خارج نشود و ریشه‌های زردچوبه را به فاصله سه انگشت در آن قلمه می‌زنند. طوری که طرفی که شکستگی دارد سمت زمین باشد و طرفی دیگر رو به بالا باشد و خاک نرم و زبل را بر روی زمین و پای قلمه‌ها می‌ریزند و بعد از قلمه زدن بلافاصله آب بدهند. به طریقی که آب از کرت‌ها بیرون نرود. سپس اقدام به قلمه زدن در کرت دیگر می‌نمایند. هر روز باید به آن‌ها آب داد. پس از یک ماه زردچوبه‌ها سبز می‌شد و وقتی گیاه آن سبز شد و اصطلاحاً جان گرفت هر دو روز یک بار به آن آب می‌دهند. که همیشه با نم و رطوبت باشد.

هرگاه زمین آن خشک شده خراب می‌شود. مدت ماندن آن در زمین یک سال است که آخر سال باید آن را از زیرخاک بیرون آورد که چون وارد سال دوم شود اگر زیر خاک بماند فاسد می‌گردد.

زردچوبه چون زنجبیل در زمین پهن می‌گردد و ریشه می‌دواند. چون یک سال می‌گذرد آن را بیرون می‌آورند و بعضی از ثمرهای آن را در زمین باقی می‌گذارند و فاصله می‌دهند و خاک را بر روی آن می‌ریزند و فوراً آب می‌دهند و بعد یک روز در میان آب می‌دهند تا پس از یک سال که از زمین بیرون می‌آورند. اگر بخواهند دوباره غرس بنمایند. یک زمین دیگر را انتخاب کنند و آن را شیار شیار کنند و بر روی آن زبل بریزند و کرت‌ها را ببندند و ریشه‌های زردچوبه را از آن زمین اصلی به این زمین جدید منتقل کنند و از آن مراقبت کنند.

علامت رسیده شدن و به ثمر رسیدن زردچوبه شدت زردی آن است.

هر وقت خار و گیاه خارج (علف هرز) در آن زمین رویید آن را قلع می‌کنند (می‌کنند)

(مفاتیح الارزاق ۱، صص ۶۲۹-۶۳۰)