البته این تحول به یکباره انجام نشده است. او در سال‌های قبل در هیبت یک‌عالم دینی همواره یهودیان را منشأ تروریسم و رژیم صهیونیستی را «تروریسم دولتی» و محور ناآرامی‌ها در جهان می‌خواند و حتی پا را فراتر گذاشته و انقلاب اسلامی ایران را نیز متأثر از مقاومت مردم فلسطین می‌دانست.
در تیرماه سال ۹۹ در جلسه اختتامیه دوره تفسیر دارالعلوم زاهدان در مسجد مکی، عبدالحمید به مکر و حیله‌های یهودیان علیه پیامبران الهی ‌اشاره کرده و یهودیان صهیونیست را «منشأ تروریسم» دانست. او که در آبان سال ۹۱ صهیونیست‌ها را «انسان‌هایی منحوس» خوانده بود، در شهریور ۱۳۹۳‌اشغال فلسطین را «ریشه تروریسم» دانسته و گفته بود «ده‌ها سال است که اسرائیل سرزمین فلسطین را ‌اشغال کرده، مردم فلسطین را می‌کشد و منازلشان را ویران می‌کند، حرف مردم فلسطین شنیده نشده و به حقوق آنها توجه نمی‌شود.» او اسرائیل را «کشوری صددرصد ‌اشغالگر، متجاوز و بی‌رحم» خوانده بود که «در مقابل چشم جهانیان مردم سرزمین‏هایی را که ‌اشغال کرده است با بدترین صورت قتل‌عام» می‌کند.
اما همزمان با پروژه آمریکایی صهیونیستی اغتشاشات در ایران، در بهمن‌ماه سال گذشته عبدالحمید در خطبه نمازجمعه، ادعایی عجیب طرح کرد و گفت: «مردم ایران در فلسطین هم خواهان صلح هستند و معتقدند حکومت اسرائیل و مردم فلسطین باید صلح کنند و فلسطینی‌ها به یک حکومت مستقل برسند.»
درحالی‌که تقریباً تمامی علمای اهل‌سنت هرگونه عادی‌‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی را «خیانت و زیر پا گذاشتن شریعت اسلامی» می‌خوانند و در ایران هیچ عالم اهل‌سنتی حاضر به فتوا درباره سازش با صهیونیست‌ها نیست، مولوی عبدالحمید آن را نیز به رسمیت شناخته است. او پیش‌تر در مرداد ۱۳۹۹ با‌اشاره به معامله قرن گفته بود: «هر زمان که اسرائیل از سرزمین‌های ‌اشغالی عقب‌نشینی کند و حکومت مستقل فلسطینی‌ها را به رسمیت بشناسد و صلح عادلانه برقرار شود، آن زمان کشورهای اسلامی با یکدیگر مشورت می‌کنند و در مورد برقراری ارتباط با اسرائیل تصمیم می‌گیرند.»
این نگاه آمریکایی صهیونیستی به مسئله فلسطین باعث شده عبدالحمید در مسائل مختلف در زمین رژیم صهیونیستی بازی کند. چنان که به همراه رژیم صهیونیستی و بایدن، جایزه نوبل را به نرگس محمدی، مجرم امنیتی تبریک گفت.