علیرضا علوی‌تبار که سردبیر روزنامه افراطی «صبح امروز» بوده، در گفت‌و‌گو با روزنامه شرق و درباره اغتشاشات پارسال اظهار داشت: اتفاقی که سال گذشته رخ داد، جنبش انقلابی نبود. گستره و عمق آن خیلی زیاد نبود. مسائلی فراتر از سبک زندگی هم در این جنبش مطرح شد اما آنچه انگیزه اصلی، عمدتا سبک زندگی بود.

وی افزود: به نظر من اپوزیسیون خارج از کشور، جمهوری اسلامی از ابتدا مردم را همیشه از خود وحشت زده کرده است. به خصوص با ارتباطاتی که با نیروهای خارجی می‌گرفته است. این فقط مختص اپوزیسیون امروز نیست. اپوزیسیون از ابتدای انقلاب به محض اینکه نیروی قابل اتکای خارجی پیدا می‌کرد، به سراغ آن می‌رفت. اپوزیسیون یک بار در دهه ۶۰ به دلیل همسنگرشدن با صدام نابود شد. بعد با آمریکایی‌ها ارتباط گرفتند؛ حقوق بگیری، درخواست تحریم ایران از آمریکا، درخواست حمله به ایران و… اپوزیسیون همیشه مردم را از خودش ترسانده است. آنها فکر می‌کنند مردم متوجه این مسائل نیستند در صورتی که مردم بلافاصله متوجه می‌شوند. همه ما که در ایران زندگی می‌کنیم، می‌دانیم که تحریم‌ها الزاما به دولت لطمه‌ای نمی‌زند. ایرانی‌ها از وابستگی به خارج استقبال نمی‌کنند.

وقتی با برخی از این افراد صحبت می‌کنید، فقط در صورتی حاضر هستند به ایران بازگردند که قرار باشد حاکم باشند. والا حاضر نیستند در این وضعیت با شما شریک باشند. به نظر من اپوزیسیون خارج از کشور ناموفق بوده است.

علوی تبار در پاسخ این سؤال که «آیا اصلاح‌طلبان می‌توانند با توجه به نقطه‌ای که امروز ایستاده‌اند، به شکست سیاست فشار از پایین، چانه زنی از بالا اعتراف کنند؟»، اظهار کرد: به نظر من هنوز هم پروژه درست و خوبی است اگر بتوانید شرایطی ایجاد کنید که شما را جدی بگیرند و با شما گفت وگو کنند. مشکل اصلاحات این بود که وقتی قدرت این را داشت که فشاری ایجاد کند، چانه زنی اتفاق نمی‌افتاد و همه فکر می‌کردند کارها پیش می‌رود. در حالی که طرف مقابل ارزیابی می‌کرد که این امکان را از بین ببرد. مشکل این است که کسی اصلاح‌طلبان را جدی نمی‌گیرد که با آنها گفت‌و‌گو و مذاکره کند. وقتی شما را جدی می‌گیرند که قدرت داشته باشید. اگر توانستیم قدرتی هم سنگ ایجاد کنیم، طرف گفت‌و‌گوییم و با ما چانه‌زنی صورت می‌پذیرد و می‌توانیم معامله کنیم اما اگر نتوانیم قدرت هم سنگ ایجاد کنیم، کسی توجهی به ما ندارد.

او همچنین درباره برخی جوانان فعال در اغتشاشات سال گذشته گفت: در مورد نسل Z من چندان امیدوار نیستم. گفت‌و‌گوهایم با آنها امیدبخش نیست. نمی‌خواهم بگویم که همه این نسل این طور هستند، اما نکاتی را می‌بینم که باعث تعجبم می‌شود. من در اینها یک نوع لذت‌گرایی خودمحور لحظه‌ای می‌بینم. در واقع این معیار انتخاب برای همه چیز است. خیلی خودمحور است. همچنین در مطالعه عمیق کم‌حوصله هستند. بیشتر پاراگراف‌های «فجازی» را ترجیح می‌دهند تا کتاب. حوصله گفت‌و‌گو و مخالفت ندارند. وقتی با حرفشان مخالفت می‌کنید، وارد گفت‌و‌گو نمی‌شود. فکر می‌کنند به تجربه‌های تاریخی و قبل نیاز ندارند. نگاهشان به گذشته و سنت تحقیرآمیز و انباشتی از جهل است نه انباشتی از تجربه‌های پیروزمندانه یا شکست خورده نسلی دیگر. نگاه تحقیرآمیز به نسل‌های قبل دارند. من از این جنبه‌ها می‌ترسم. البته آنها حق انتخاب دارند اما وقتی می‌بینم گروهی از این نسل خیلی تعریف می‌کنند، احساس می‌کنم که می‌خواهند از آنها سوءاستفاده کنند. اما اگر کسی با نگاه انتقادی با این نسل برخورد کرد، از نگاه مسئولانه با آن برخورد می‌کند. اینکه نسلی در ایران باشد که از گذشته چیزی نداند، از جنگ، از انقلاب، از اصلاحات، از ۸۸ و… چیزی نداند، نمی‌دانم چطور می‌توان به آن افتخار کرد. من فکر نمی‌کنم این نسل می‌تواند بن بست‌های تاریخی ما را بشکند. هر نسلی خودش را بهترین نسل می‌داند و من معتقدم نسل ما در ایران غیرقابل تکرار است.

ادبیات انتقادی علوی تبار درباره ماهیت اغتشاشات پارسال و فعالان آن و همچنین نقش اپوزیسیون در حالی است که این طیف از مدعیان اصلاح‌طلبی و از جمله امثال خاتمی و حجاریان به شکل ذوق زده از آن اغتشاشات حمایت کرده و هرگز حاضر به نقد و هشدار نشدند. جالب این که اتاق عملیات رسانه‌ای اغتشاشات (شبکه اینترنشنال وابسته به موساد) را علی اصغر رمضانپور، معاون متواری وزیر ارشاد در دولت خاتمی اداره می‌کرد.