وب‌سایت الجزیره تحلیلی از «ایلان پاپه»، مورخ انگلیسی- اسرائیلی منتشر کرد که در آن تاکید شده، تشکیل اسرائیل، علت فقدان صلح در خاورمیانه است.

نویسنده خاطرنشان می‌کند: اخبرا، دبیرکل سازمان ملل اعلام کرد که کشتار ۷ اکتبر حماس، در خلأ رخ نداده و نمی‌توان تجربه زیسته ۵۶ سال اشغال سرزمین را از فاجعه چنین روزی مجزا کرد. دولت اسرائیل شتابان این بیانیه را محکوم کرد.

اسرائیل تهاجم ۷ اکتبر را بهانه‌ای برای پیشبرد سیاست‌های نسل‌کشی در نوار غزه قلمداد می‌کند. اما از زمینه‌های تاریخی نمی‌توان از آنها چشم پوشید. دولت بریتانیا، «اعلامیهًْ بالفور» را در سال ۱۹۱۷ برای تشکیل دولت یهودی صادر کرد. در چنین روندی، پروژه فرهنگی و فکریِ صهیونیستی به «پروژه استعماریِ شهرک‎نشینی» مبدل شد که هدف از آن «یهودی‌‌سازیِ فلسطین تاریخی» بود و به این واقعیت توجه نداشت که جمعیتی بومی در این منطقه سکونت دارند.

اولین اقدام مهم فلسطینی‌ها علیه پروژه استعمار صهیونیستی با  «قیام البراق» در سال ۱۹۲۹ صورت گرفت که از آن زمان تاکنون ادامه دارد. یکی دیگر از زمینه‌های تاریخیِ مرتبط با بحران کنونی، «پاک‌‌سازیِ قومی فلسطین» در سال ۱۹۴۸ است و شامل اخراج اجباری فلسطینی‌ها به نوار غزه از روستاهایی می‌شود که برخی از شهرک‌های اسرائیلیِ هدفِ حمله در ۷ اکتبر بر ویرانه‌های آن بنا شده بودند. این فلسطینی‌های ریشه‌کن‌شده بخشی از ۷۵۰ هزار فلسطینی بودند که خانه‌های خود را از دست دادند و پناهنده شدند.

پاک‌‌سازی قومی مورد توجه جهانیان قرار گرفت اما آن‌چنان که شایسته است، محکوم نشد. این رخداد به اخراج ۳۰۰ هزار فلسطینی در طول جنگ ۱۹۶۷ و پس از آن و بیرون راندنِ بیش از ۶۰۰ هزار نفر از کرانه باختری، بیت‌المقدس و نوار غزه انجامید. 

 اشغال کرانه باختری و نوار غزه نیز از زمینه تاریخی برخوردار است. طی پنجاه سال گذشته، اشغالگران همواره به مجازات دسته‌جمعیِ فلسطینیان در این سرزمین‌ها پرداخته، آنها را در معرض آزار و اذیت مستمر شهرک‌نشینان و نیروهای امنیتیِ اسرائیلی قرار داده و صدها هزار نفر را زندانی کرده‌اند. 

از زمان انتخاب دولت بنیادگرای کنونی در اسرائیل در نوامبر ۲۰۲۲، سیاست‌های خشونت‌بار به سطح بی‌سابقه‌ای رسیده و تعداد فلسطینیان کشته، زخمی و دستگیر‌شده در کرانه باختریِ اشغالی به‌شدت افزایش یافته است. علاوه‌بر آن، سیاست‌های دولت اسرائیل در قبال اماکن مقدس مسیحیان و مسلمانان در اورشلیم نیز تهاجمی‌تر شده است. بالاخره باید از زمینه تاریخی محاصره ۱۶ساله غزه بگوییم که تقریباً نیمی از جمعیت آن را کودکان تشکیل می‌دهند. در سال ۲۰۱۸، سازمان ملل متحد هشدار داده بود که نوار غزه تا سال ۲۰۲۰ وضعیتی ناگوار خواهد یافت. 

محاصره غزه در واکنش به انتخابات دموکراتیکی صورت گرفت که حماس پس از عقب‌نشینیِ یک‌جانبه اسرائیل از این منطقه در آن پیروزی شد. از همه مهم‌تر بازگشت به دهه ۱۹۹۰ است، زمانی که نوار غزه با سیم خاردار محاصره شد و پس از توافق اسلو همه راه‌های ارتباطی با کرانه باختری اشغالی و بیت‌المقدس شرقی از بین رفت. انزوای غزه، حصارکشی و افزایش یهودی‌سازی کرانه باختری گواه روشنی بود از این که «توافق اسلو» از نظر اسرائیلی‌ها به معنای اشغال است و راه به صلح واقعی نمی‌یابد. 

حمله ۷ اکتبر حماس قابل توجیه نیست، اما به این معنی هم نیست که زمینه و تفسیری ندارد. اسرائیل کماکان دولتی برآمده از جنبش استعماریِ شهرک‌نشین است. اسرائیل طبق اعلام نهادهای حقوق بشری همچنان دولت آپارتاید خواهد بود. در غزه نیز فلسطینی‌ها ناپدید نخواهند شد و به مبارزه برای آزادی ادامه خواهند داد.