گفت: بر باد دادن ۱۸ میلیارد دلار و‌۶۰ تن طلا گناه بزرگ‌تری است یا سوءاستفاده و فساد ۳ میلیارد دلار‌ی؟!

گفتم: این چه سؤالی است؟! هر دو مورد خطا و گناه نابخشودنی است و‌لی البته ۱۸ میلیارد دلار و ۶۰ تن طلا خیلی بیشتر از ۳ میلیارد دلار است.

گفت: حالا اگر وقتی پای برخورد با مفسدان در میان باشد برخی از مسئولانی که باعث فساد ۱۸ میلیارد دلاری و ۶۰ تن طلا شده‌اند از عاملان فساد حمایت کنند و زیر بار این جرم بزرگ نروند گناهکار هستند یا کسانی که بلافاصله بعد از پی بردن به فساد ۳ میلیارد دلاری قاطعانه با عوامل فساد برخورد کرده‌اند؟!

گفتم: این هم سؤال بی‌جایی است. خُب معلوم است که مسئولان گروه اول خودشان هم گناهکارند و مسئولان گروه دوم، قابل تقدیر و تحسین هستند. حالا این سؤال‌ها برای چیست؟!

گفت: مدعیان اصلاحات که در دوران آنها ۱۸ میلیارد دلار و ۶۰ تن طلا بر باد رفته و حاضر به پذیرش مسئولیت خود نبوده‌اند و حتی مقابله با برخی از مفسدان را خط قرمز خود اعلام می‌کردند، حالا به جای تشکر از دولت و دستگاه قضائی برای برخورد قاطع با فساد ۳ میلیارد دلاری‌، به آنها ایراد می‌گیرند!

گفتم: برای این که برخورد قاطع دولت و قوه قضائیه با این فساد کلان در افکار عمومی این پرسش را پیش می‌آورد که چرا مدعیان اصلاحات با مفاسد چند برابر آن در دوران خود برخورد نکرده‌اند!

گفت: به روی خودشان هم نمی‌آورند که باید در مقابل این دوگانگی برخورد خود پاسخگو باشند!

گفتم: این ضرب‌المثل بیخودی در فرهنگ ما نیامده است که «‌قربون برم خدا را، یک بام و دو هوا را؟! اینور بوم گرما را، اونور بوم سرما را‌»!