«شورای آتلانتیک» در تحلیلی، از قول سوی ویلیام وکسلر مدیر ارشد برنامه خاورمیانه در این اندیشکده نوشت: تجارت بین‌المللی به هشت گلوگاه اصلی دریایی محدود است. نیمی از این هشت گلوگاه، پراکندگی گسترده‌ای دارند. یکی از آنها در اروپا (تنگه جبل‌الطارق)، یکی در آفریقا (امید نیک)، یکی در شرق آسیا (تنگه‌های مالاکا) و یکی هم در آمریکا (کانال پاناما) قرار دارد. متأسفانه، نیمه دیگر این گلوگاه‌های حیاتی همه در منطقه نسبتاً کوچکی متمرکز شده‌اند که در آن جنوب غربی آسیا با اروپا و آفریقا تلاقی می‌کند: تنگه بسفر، کانال سوئز، تنگه باب‌المندب و تنگه هرمز. این منطقه همچنین به عنوان مهم‌ترین منبع یگانه انرژی مورد نیاز اقتصاد جهانی شناخته می‌شود.
امروزه، بزرگ‌ترین تهدید برای این گلوگاه‌ها، از ناحیه ایران و نیروهای نیابتی آن است. تهران دیرزمانی است که به بستن تنگه هرمز تهدید کرده و مکررا کشتی‌ها را در منطقه هدف حمله قرار داده است. اخیراً حتی تهدید کرد که جبل‌الطارق را می‌ببندد. حوثی‌ها، شریک و نماینده ایران در یمن، به طور مکرر به کشتی‌هایی که از باب‌المندب می‌گذرند، حمله کرده‌اند. دولت بایدن تهدید را شناسایی کرد، ائتلاف چندجانبه را تشکیل داد و سپس اقدام کرد. امید می‌رود که از این رویکرد، دروس درستی هم در مجلس سنا و هم در تهران آموخته شود. اما ایالات متحده نیز باید درس‌های خود را بیاموزد. در طول دوره‌های مختلفِ دولت‌ها و کنگره، واشنگتن به طور مداوم تهدید ذاتی ناشی از حوثی‌ها را دست‌کم گرفته و بدین ترتیب، شرایطی را فراهم کرد که به حوثی‌ها اجازه داده تا رونق بگیرند. 
حملات روز پنجشنبه، نخستین مورد از واکنش نظامی آمریکا علیه حوثی‌ها نیست. حملات سال ۲۰۱۶ آمریکا علیه حوثی‌ها، احتمالا در میان هزاران حمله ائتلاف سعودی علیه این گروه گم شد. این حملات نشان داده که حوثی‌ها دیرزمانی است که خواهان پذیرش خسارات نظامی و تلفات انسانی ناشی از حملات هوایی هستند. حوثی‌ها، به جای آنکه بازداشته شوند، پولی را که توسط ایران فراهم می‌شود، برای تهیه سامانه‌های تسلیحاتیِ توانمندتر سرمایه‌گذاری می‌کنند. بنابر تجربه این گروه در گذر سال‌ها حمله هوایی، بعید است که حملات اخیر هم به یک بازدارندگی راهبردی بینجامد و بنابراین حوثی‌ها با رغبت به هدف گرفتن کشتیرانی در دریای سرخ ادامه خواهند داد.
با این حال، حملات این چند روز روی چیزی متمرکز شدند که دستیابی به آن امکان‌پذیرتر است. به نظر می‌رسد که حملات آمریکا و انگلیس علیه مقرهای فرماندهی و کنترل حوثی‌ها، ابزارهای آگاهی‌شان از وضعیت حوزه دریایی و توانایی‌های حمله آنها هدایت شده باشد. ضرورت محروم کردن حوثی‌ها از ابزارهای انجام حملات بیشتر به ترافیک دریایی آمریکا، ائتلاف و نیز کشتیرانی تجاری، موضوعی است که از طریق بیانیه‌های متعدد کاخ سفید و وزارت دفاع به طور عمومی اعلام شده است. البته، چالش ماجرا این است که ایالات متحده، بریتانیا و ائتلاف همراهشان تا چه اندازه به انجام حملات بیشتر، در صورت ادامه حملات حوثی‌ها به کشتیرانی، تمایل خواهند داشت.
جاناتان پانیکوف مدیر ابتکار امنیتی خاورمیانه در شورای آتلانتیک می‌گوید: حوثی‌ها در هفت هفته گذشته بیش از بیست حمله انجام دادند که ترافیک دریایی جهانی را مختل و متحدان آمریکا را تهدید کرد. اما حملات ایالات متحده و بریتانیا احتمالاً نمی‌توانند تجاوز حوثی‌ها در دریای سرخ را متوقف کنند. هدف ایالات متحده و ائتلاف، اعاده بازدارندگی است. چنین هدفی، تقریباً بطور قطع، نیازمند پاسخگویی مداوم به حملات حوثی‌ها خواهد بود و احتمالاً با تشدید رویه تهاجمی برای تأثیرگذاری معنادار بر ذهنیت رهبری حوثی. این کار آسان نخواهد بود. حوثی‌ها خود را به عنوان نیرویی می‌بینند که چندان چیزی برای از دست دادن ندارند. از نظر نظامی با حمایت‌های ایران تقویت شده‌اند و اطمینان دارند که ایالات متحده وارد جنگ زمینی نخواهد شد.
توماس واریک عضو ارشد شورای آتلانتیک نیز می‌گوید: ابتکار عمل در دست حوثی‌هاست تا ببینیم آیا می‌خواهند جنگ خود علیه جهان را ادامه دهند یا نه. چالش اصلی این است که ایران، که فناوری و قطعات حیاتی برای موشک‌ها و پهپادهای حوثی‌ها را فراهم می‌کند، همچنان نیروی نیابتی خود را تشویق خواهد کرد که با وجود حملات ایالات متحده، همچنان کشتیرانی بین‌المللی را هدف بگیرد. ایران با حمله به نیروهای نیابتی‌اش، بازداشته نمی‌شود. در عین حال، هنوز مشخص نیست چه چیزی می‌تواند حوثی‌ها را از ادامه درگیری علیه ایالات متحده و متحدانش باز بدارد.