۱-‌ امروز با سالروز میلاد حضرت امام سجاد علیه‌السلام همزمان است و ما در این اندیشه که وظیفه خدمت به جای ‌آوریم و به مصداق «‌ران ملخی که مور به پیشگاه سلیمان می‌برد‌»،

در اندازه بضاعت اندک خود کلامی در این خصوص داشته باشیم. اما، پیش از این هم نوشته‌ایم که کتاب شهیدان کربلا و یاران پاکباخته حضرت اباعبدالله‌(ع‌) را باید از آخر خواند! چرا که فصل‌های پایانی این کتاب، تفسیر بخش‌های نخست آن است. 

۲- آفتاب عاشورا که غروب کرد، حرامیان بر این باور بودند که «‌دارها برچیده و خون‌ها شسته‌اند‌» و نه فقط با شهادت

حسین بن علی‌(ع)، قیام حضرتش به پایان رسیده، بلکه بساط اسلام را نیز برچیده‌اند! این‌گونه بود که وقتی کاروان اسیران کربلا به شام رسید، یزید بن معاویه، سرمست از توهم پیروزی! لب به سخن گشود و آنچه را که تا آن هنگام در دل پنهان می‌کرد، بر زبان آورده و بی‌محابا بیرون ریخت؛ «‌لعِبَتْ‌ هاشمُ بالملکِ فلا خبرٌ جاءَ ولاوحی نَزَلْ … بنی‌هاشم سلطنت را به بازی گرفته بودند! وگرنه، به خبری [‌از عالم غیب‌] آمده و نه وحی‌ای نازل شده بود. کاش بزرگان قبیله‌ام که در جنگ بدر کشته شده بودند، اکنون بودند و شکست دشمنانشان را زیر ضربات شمشیر‌ها و نیزه‌ها می‌دیدند! اگر بودند غریو شادی سر می‌دادند و فریاد می‌کشیدند و می‌گفتند؛ ‌ای یزید! آفرین بر تو باد‌»! (ترجمه آزاد با حفظ مضمون و مفهوم‌).

 یزید و بقیه حرامیان نیز، نمی‌دانستند و نمی‌توانستند بدانند که کربلا سرزمینی است به وسعت همه سرزمین‌ها و عاشورا روزی است به درازای همه روزها و نهضت حسینی‌(ع) نه فقط تمام نشده بود، بلکه، تازه آغاز ماجرا بود. کربلا در کربلا نمانده بود و عاشورا با غروب عصر عاشورا به پایان نرسیده بود. حالا آوردگاه دیگری در میان بود با رهبری و امامت حضرت سجاد‌(ع). و «جهاد تبیین‌» که کارآمدترین حربه آن آوردگاه بود. نقل است که اسلام «نبوی الحدوث و حسینی البقاء» است. 

۳- این سخن از رهبر معظم انقلاب است‌: « شما ببینید خون مطهر حسین‌بن‌علی‌(ع) در کربلا در غربت بر زمین ریخته شد، اما بزرگ‌ترین مسئولیتی که بر عهده‌ امام سجاد‌(ع) قرار گرفت، از همان لحظه‌ اول این بود که این پیام را روی دست بگیرند و به سرتاسر دنیای اسلام آن را، به شکل‌های گوناگون، منتقل کنند. این حرکت برای احیاء دین حقیقی و دین حسین‌بن‌علی و آن هدفی که امام حسین برای آن شهید شد، یک امر ضروری و لازم بود. می‌توانستند آن را در بوته‌ سکوت بگذارند، اما چرا امام سجاد‌(ع) تا آخر عمر در هر مناسبتی نام حسین، خون حسین و شهادت اباعبدالله را مطرح کردند، آن را به یاد مردم آوردند؟ این تلاش برای چه بود؟ بعضی خیال می‌کنند این کار برای انتقام گرفتن از بنی‌امیه بود، در حالی‌که بنی‌امیه بعدها از بین رفتند. امام رضا‌(ع) که بعد از آمدن بنی‌عباس است، چرا به ریّان‌بن‌شبیب دستور می‌دهد مصیبت‌نامه‌ اباعبدالله را در میان خودتان بخوانید؟ آن وقت که بنی‌امیه نبودند، تارومار شده بودند. این کار برای این است که راه حسین‌بن‌علی و خون او عَلَم و پرچم حرکت عظیم امت اسلام به سوی هدف‌های اسلامی است، این پرچم باید سرپا بماند، تا امروز هم بر سر پا مانده و تا امروز هم هدایت کرده است‌».

۴- امام راحل ما رضوان‌الله تعالی علیه می‌فرمود‌: «سیدالشهدا‌(ع) بود که اسلام را زنده کرد این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است‌»‌… و این امام سجاد علیه‌السلام بود که با مجاهدات بی‌وقفه خود اجازه نداد کربلا در کربلا بماند و عبرت‌های عاشورا به نسل‌های بعدی و از جمله نسل ما نرسد. 

بارش نور در میلاد امام علی‌بن‌الحسین علیهما‌السلام مبارک باد.