🔹یکی از روش‌های تولید پروتئین که هزاران سال میان مردم در نقاط مختلف جهان رواج داشته چرای دام است. به این معنی که دام‌ها از انواع مختلف، در گله‌های پرتعداد توسط فردی که از مهارت لازم برخوردار بوده به دشت‌ها و دامنه‌ها و اراضی دارای پوشش گیاهی مناسب، انتقال داده می‌شدند و پس از صرف مقادیری علوفه توسط چوپان‌ها مجدداً بازگردانده می‌شوند. این روند تا امروز نیز همچنان روش بهینه‌ای برای تولید دام به شمار می‌رود.

🔹اما این روزها عده‌‎ای در مجامع علمی و تریبون‌ها دائماً تکرار می‌کنند که علت اصلی از بین رفتن باروری خاک‌ها و ایجاد بیابان در جهان بخصوص ایران، چرای دام‌هاست. البته شکی نیست که به‌کارگیری روش‌های غیر صیانتی و غیراصولی توسط افرادی که تجربه و دانش بومی کافی در این امر ندارند موجب آسیب رسیدن به مراتع و عرصه‌های منابع طبیعی می‌شود. ولی کشاورزی و دامداری مانند چاقویی دو لبه هستند، در صورت استفاده از آن‌ها مطابق با دانش و فناوری به ابزاری برای احیای منابع طبیعی خواهند شد و کنار گذاشتن این فعالیت‌های اقتصادی نه‌تنها منابع طبیعی و محیط‌زیست را بهبود نمی‌بخشد بلکه شرایط را برای نابودی آن‌ها فراهم خواهد کرد.

🔹قدیمی بودن چرای دام در مراتع الزاماً دلیلی برای مخرب بودن آن نیست. این روش همواره بخشی از چرخه طبیعی در زمین بوده است. ازاین‌جهت بر آن شدیم تا برای تنویر افکار عمومی ویدئویی از سخنرانی یکی از بوم‌شناسان غربی منتشر کنیم که نتایج سال‌ها فعالیت او در عرصه بیابان‌زدایی حیرت‌انگیز است. آلان سیوری (Allan Savory) ببا صرف زمان و کسب تجربه و آزمون‌وخطا به واقعیت شگفت‌ انگیزی در مورد تأثیر چرای دام در احیای اراضی بیابانی دست‌یافته است. او موفق شده به کمک همین روش بسیاری از اراضی بایر و غیرقابل استفاده را احیا نماید.

🔴از شما دعوت می‌شود که بدون پیش‌داوری و با دقت فیلم را مشاهده کنید 

📚 منبع : واحد مطالعات امنیت غذایی مصاف