در دنیای معاصر اندیشکده ها و مراکز مطالعات استراتژیک به عنوان مغزهای متفکر حکومت ها، نقشی حیاتی در ثبات نظام های سیاسی دارند، این مراکز همواره به دنبال شناخت معادلات کلان دنیای معاصر، پیش بینی تحولات آینده و ارائه راهکارهای مختلف و کار آمد هستند، کثرت این مراکز در کشورهای صنعتی معرف اهمیت آنهاست. به گزارش هفتمین رده بندی سالیانه برنامه اندیشکده ها و جوامع مدنی دانشگاه پنسلیوانیا، تعداد این اندیشکده ها در سه کشور اول جهان عبارتند از:

رتبه کشور   تعداد اندیشکده ها

۱. ایالات متحده آمریکا۱۸۲۸ 
۲. چین ۴۲۶
۳. انگلستان ۲۸۷

در این میان کشور جعلی اسرائیل رتبه بیستم جهان را دارد، بر اساس اسناد به دست آمده از یکی از مراکز استراتژیک رژیم صهیونیستی، این رژیم برنامه مدونی را برای تعیین خط و مشی وزارت کشاورزی و توسعه روستایی خود تا سال ۲۰۵۰ ارائه کرده است، این راهبرد بر اساس ۵ عامل کلیدی جمعیت، زمین، آب، فن آوری و تجارت بین الملل در ۲۲ صفحه تهیه شده است یکی از نکات جالب این چشم انداز توسعه این است که در آن هیچ اثری از اقبال رژیم صهیونیستی به سمت محصولات تراریخته نیست، یعنی این رژیم نه تنها از ابتدا با کاشت محصولات تراریخته در سرزمین های اشغالی و حتی اراضی کشورهای همسایه خود مخالف بوده بلکه تا سال ۲۰۵۰ نیز برنامه ای برای استفاده از محصولات مهندسی ژنتیکی ندارد! عجیب تر اینکه چند کمپانی بزرگ تولید بذرهای دستکاری شده جهان در انحصار صهیونیسم بین الملل قرار دارد! 
با وجود، این متاسفانه در کشور ما رئیس سازمان محیط زیست که باید مدافع تنوع زیستی کشور باشد در صف اول مدافعان کاشت این محصولات مشکوک در کشور قرار دارد.
چند سال قبل اسناد منتشر شده توسط سایت ویکی لیکس سر و صدای زیادی در جهان به پا کرد، ولی تا آنجا که من می دانم هیچ اندیشکده ای در ایران به سراغ این اسناد مهم نرفت، از این رو شاید کمتر کسی از محققین کشورمان بداند که از این اسناد منتشر شده فقط ۱۷۰۰ سند و مقاله در حوزه کشاورزی کشور ایران بوده است! آنها از زمان قبل از اصلاحات ارضی تا به امروز، کشاورزی ایران را مورد مطالعه قرار داده اند!
اینکه امروزه تقریبا نزدیک به ۱۰۰ درصد بذور گلخانه ای ما وارداتی است و اینکه سالانه حدود ۵ میلیارد دلار محصولات تراریخته وارد کشور ما می شود و ما فقط در مورد تراریخته بودن و نبودن محصولات وارداتی به خود اظهاری شرکت های تولیدی خارجی بسنده می کنیم، از فجایع زیست فن آوری و امنیت غذایی در ایران است، عجیب تر اینکه پیمان نامه بین الملیی کارتاهنا در سال ۱۳۸۲ نوشته شده اما قانون ایمنی زیستی در سال ۱۳۸۸ در کشور تصویب شد، یعنی تا سال ۱۳۸۸ اصلا قانونی برای اعمال نظارت نبوده و آیین نامه اجرایی این قانون در اواخر دولت دهم نوشته شده! یعنی وقتی هم قانون بوده آیین نامه اجرایی نداشته بعد که دولت یازدهم سر کار آمد آیین نامه اجرایی دولت قبل را باطل اعلام کرد، و آیین نامه جدیدی نوشت که فقط ناظر به بند ۷ قانون ایمنی زیستی بود…!
بنده معقدم امنیت غذایی در ایران تنگه احد این کشور و نظام است، کاش دولتمردان ما هم به جایی می رسیدند که برای چشم انداز توسعه کشاورزی و امنیت غذایی ملت بزرگ ایران، یک راهبرد حداقل ۲۲ صفحه ای ارائه می کردند!! 

📚منبع : حجت الاسلام علی اجمند عین الدین مسئول حوزه نمایندگی ولی فقیه در سازمان جهاد کشاورزی استان البرز رتبه بندی مراکز مطالعاتی استراتریک در جهان 
  (The Think Tanks and Civil Societies Program (TTCSP👇