🟫 روش اول:

🟤 در این روش از گیاه تازه، #گیاه خشک،کاه، و خاکستر استفاده می کنند زمین را حفر می کنند و تمام آن ها را با آب مخلوط می کنند و داخل زمین حفر شده می ریزند

🟤 و آب روی آن می ریزند و اگر در جایی باشد که باران هم بر روی آن ببارد باز هم روی آن را آب می ریزند. 

🟤 مدتی در آن حفره می گذارند بماند و مکرر آن را زیرو رو می کنند و قطعه قطعه می کنند تا متعفن شود و پخته شود و آن زمان مناسب می شود برای استفاده در تمام فصول و قابل استفاده برای هر گیاهی است.

🟤 کود به دست آمده  خوب و عاری از هر سنگ و استخوان و پوست و غیره است در صورتی که در کود های دیگر وجود دارد ولی کودهای دیگر بهتر است

🟫 روش دوم:

🟤 زباله ها را در مکانی که مناسب می دانند جمع می کنند و  زمانی که به حد لازم رسید آن ها را با هم مخلوط می کنند سپس چند حفره که عمق کمی داشته باشد حفر می نمایند و در هر حفره یک بار کود کبوتر می ریزند

🟤 و بعد از آن زباله های جمع آوری شده را روی آن ها می ریزند تا حفره پر شود و یک ماه صبر می کنند تا از انجام این کار بگذرد و طی این یک ماه چندین مرتبه آن را به هم می زنند تا کود خوب مخلوط و پخته شود

🟤 و بعد از این مدت کود به دست آمده بسیار خوب و مناسب است به طوری که سه سال از آن گذشته است و هر زمان کسی نیاز به کود داشته باشد برای رفع احتیاج  می تواند استفاده کند.

🟫 روش سوم:

🟤 در این روش کود کبوتر را تهیه می کنند و بیست بار به آن خاک اضافه می کنند و یک سال می گذارند تا بماند و آن وقت کود مناسب و خوب و با حرارت و رطوبت مناسب به دست می آید.

🟤 گفته شده است که در این روش برای بیشتر کودها سه بار خاک اضافه می ‌کنند ولی به دلیل زیاد بودن حرارت و قوت کود کبوتر باید بیست برابر خاک اضافه کنند.

🟫 روش چهارم:

🟤 روش پنجم استفاده از کود گاو و گوسفندی است به این ترتیب که خاکی که گاو و گوسفندان در آن کود ادرار و مدفوعشان ریخته می شود را بعد مدتی جمع آوری می نمایند

🟤 و آن خاک و کود و مدفوع مخلوط شده را روی زمین های مزرعه می ریزند و این کار را سالی یک بار انجام می دهند و محل زندگی گاو و گوسفندان را مجدداً خاک می ریزند و سال بعد این کار را تکرار می کنند.

✍ منبع: مفاتیح الارزاق، ج۱، ص۳۶۶

🟫 روش پنجم:

🟤 خاک کهنه زیر دیوار است، که پاییز آن خاک را برای کاشت خربزه استفاده می کنند زیرا شوری این خاک باعث شیرینی خربزه می شود.

✍ منبع: مفاتیح الارزاق، ج۱، ص۳۶۷