سرویس سیاسی-
روزنامه اعتماد در مطلبی با عنوان «هشدار سونامی در روابط ایران و اروپا» نوشت: «رسانه‌های بریتانیایی، یک روز بعد از فراخوانده شدن سفیر بریتانیا از تهران برای برخی مشورت‌ها، از اقدامات جدید لندن برای فشار به ایران خبر داده‌اند. دولت بریتانیا اعدام یک محکوم به جاسوسی را در ایران بهانه اقدام‌های جدیدی علیه تهران قرار داده است و رسانه‌های این کشور از در نظر گرفتن اقداماتی مانند قرار دادن سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در فهرست گروه‌های تروریستی و قطع حمایت از احیای برجام سخن می‌گویند. اما مشکلات روابط تهران با اروپا، فقط به بریتانیا منحصر نمی‌شود. اتحادیه اروپا اعلام کرده است که قصد دارد چهارمین بسته تحریمی خود را علیه ایران در سه ماه گذشته به بهانه نقض حقوق بشر به زودی اعلام کند.»
گفتنی است در همه جای دنیا، مسائل امنیتی و بحث جاسوسی یک بحث تخصصی و معمولا جزو خطوط قرمز هر سیستم حکومتی است و در زمان مطرح شدن یک پرونده جاسوسی، حتی در همان کشورهایی که مدعی آزادی بی‌حد و مرز مطبوعات هستند، به شدت در اظهار نظر درخصوص چنین پرونده‌هایی محتاط عمل می‌کنند و زوایا و ابعاد این‌گونه پرونده‌ها معمولا سال‌ها بعد از روشن شدن ماهیت پرونده و توضیحات مسئولین امنیتی باز می‌شود.
اما در کشور خود شاهد هستیم که در چنین مواقعی رسانه‌های طیف مدعی اصلاحات خود را محق و مجاز دانسته که در‌باره چنین پرونده‌هایی یا نوع محکومیت و مجازات جاسوسان بپردازد تا به زعم خود هزینه مجازات جاسوسان را بالا نشان دهند و برای جاسوسان غربی در کشور حاشیه امن ایجاد کنند.
نمی‌توان و نباید از کنار اقدام هماهنگ این رسانه‌ها با غربی‌ها در فضا‌سازی به نفع جاسوسان، به آسانی عبور کرده و این هماهنگی را تصادفی تلقی کرد. این طیف بارها به اقدامات مشابه و هماهنگی در دفاع از متهمان جاسوسی و مفاسد کلان اقتصادی دست زده‌اند.
در فرانسه انتقاد از رئیس‌جمهور جرم است
روزنامه جمهوری اسلامی در مطلبی با عنوان «فرانسه، دوران خودکاریکاتوری» به کارنامه سیاه فرانسه در زمینه حقوق بشر پرداخت و نوشت: «حالا با این سابقه بشدت سیاه و تاریک، بسیار مضحک است که رئیس‌ جمهور فرانسه این روزها دم از آزادی بیان و قلم بزند و به یک نشریه هتاک و بی‌منطق حق بدهد علیه هرکس و هر چیز که بخواهد تمرین فحاشی و دریدگی کند! مضحک‌تر اینکه در همین فرانسه انتقاد در قالب کاریکاتور، گزارش، مقاله و طنز از رئیس‌‌جمهور و سایر مسئولین، جرم محسوب می‌شود و مشمول آزادی بیان و قلم و ‌اندیشه نیست ولی بدترین اهانت‌ها به پیامبری که میلیاردها انسان در سرتاسر جهان پیرو او هستند و در خود فرانسه نیز میلیون‌ها دوستدار و عاشق دارد که به او ایمان دارند، از مصادیق آزادی بیان و قلم محسوب می‌شود! اگر دانشمندان و
صاحبان ‌اندیشه و نظر فرانسوی درباره «هولوکاست» چیزی بگویند یا بنویسند که برخلاف نظر دولت فرانسه باشد، باید به مجازات‌های سنگین محکوم شوند ولی بدترین توهین‌ها به سران و رهبران کشورها نه‌تنها جرم محسوب نمی‌شود بلکه موجب تشویق و تایید و تمجید عاملان توهین و نشریه هتاکی که کشور فرانسه را بی‌آبرو کرده است نیز می‌شود.»
در ادامه این مطلب آمده است: «این نوع برخورد دوگانه، ترسیم یک کاریکاتور از خود فرانسه است که برگ دیگری از کارنامه این کشور را سیاه می‌کند. عقلای دنیا این روزها با مشاهده نوع رفتار رئیس‌ جمهور و سایر مسئولین فرانسه با نشریه «شارلی‌ ابدو» بیش از آنکه به قربانیان این اهانت‌های وقیحانه فکر کنند، از حضور افراد شیرین ‌عقلی در مسئولیت‌های کلیدی فرانسه که قدرت تشخیص مصالح درازمدت کشورشان را ندارند شگفت‌‌زده
هستند.»