ماده ای که الگوهای ژنتیکی را در بدن تحت تأثیر قرار می دهد مقاله علمی شماره دو:تغییر الگوی ژن‌های آنتی‌اکسیدان هپاتوسلولی و بیومارکرهای آسیب اکسیداتیو در سمیت حاد ناشی از دیازینون در موش‌های ویستار: یک مطالعه مکانیستیک در طول زمان در این مطالعه، سطح پلاسمایی دیازینون پس از انفعال حاد توسط روش HPLC به صورت زمانبندی شده اندازه‌گیری شد. علاوه بر این، تأثیر دیازینون بر بیان ژن‌های کلیدی مسئول برای دفاع آنتی‌اکسیدان هپاتوسلولی از جمله PON1، GPx و CAT بررسی شد. افزایش آسیب‌های اکسیداتیو در موش‌های درمانی از طریق اندازه‌گیری LPO، میزان کربونیل پروتئین و قدرت آنتی‌اکسیدانی توتال در پلاسما تعیین شد. پس از مصرف ۸۵ میلی‌گرم بر کیلوگرم دیازینون در ده گروه موش ویستار نر در زمان‌های مختلف بین ۰-۲۴ ساعت، فعالیت آنزیم AChE تا حدود ۷۷٫۹۴ درصد مهار شد. افزایش معنی‌دار گروه‌های کربونیل و LPO پس از ۰٫۷۵ و ۱ ساعت نیز مشاهده شد در حالی که قدرت آنتی‌اکسیدانی پلاسما به طور معنی‌داری کاهش یافت. با وجود کاهش ژن‌های GPX و PON1، ژن CAT به میزان معنی‌داری در سطح mRNA به نسبت ۱٫۱ برابر پس از ۴ ساعت و ۱٫۵ برابر پس از ۲۴ ساعت به دلیل انفعال دیازینون در مقایسه با گروه کنترل، افزایش یافت. علاوه بر این، تغییرات معنی‌داری در سطح پلاسمایی دیازینون پس از ۴ ساعت در موش‌های درمانی یافت نشد. حدود تشخیص و اندازه‌گیری به ترتیب ۱۳۷٫۴۲ و ۴۱۶٫۵۲ نانوگرم در میلی‌لیتر بود. بازیابی میانگین از پلاسما بین ۹۰٫۶۲ تا ۹۵٫۷۲ درصد بود. به طور خلاصه، انفعال حاد به دیازینون باعث افزایش نشانگرهای استرس اکسیداتیو به طور زمانبندی شده و تغییرات با اثرات بر الگوی ژن‌های آنتی‌اکسیدان هپاتیک سازگار بودند. تأثیر دیازینون حتی به عنوان دوز غیر مرگبار بر بیان ژن‌های آنتی‌اکسیدان تأثیر گذاشت. تغییر در سامانه دفاع آنتی‌اکسیدانی قبل از زمان بالقوه بیشینه پلاسمایی دیازینون رخ می‌دهد. این نتایج شواهد زیست‌شیمیایی و مولکولی را که حمایت از سمیت حاد دیازینون را نشان می‌دهد، فراهم می‌کند و کاربردی در ارزیابی سمیت حاد دیگر سم‌های ارگانوفسفات است.

pdf متن اصلی مقاله ۲